Hoşcakal...

       Zor konuşuyordu..Anlatamıyordu..Sesi çoğu zaman çıkmıyordu..Acısı onu kitliyordu..Kelimelerini , sözlerini ,kollarını ,bacaklarını,gözlerini esir almıştı..
       En çok güvendiği ,en çok sevdiği ,hayatının en değerli varlığı işte bu gece yarısında kendisini terk etmişti..
       Hani gitmeyecekti..
       Gitti..
       Hani onu hiç yalnız bırakmayacaktı..
       Bıraktı...İşte yalnızdı..
       Hiç ağlatmıyacaktı onu söz vermişti..Hem de kaç kere..
       O zaman bu göz yaşları ne idi..?
       Suskun kalmak istemiyordu..Avazı çıktığı kadar bağıra bağıra ağlamak..Aklına gelen bütün nedenli soruları bağıra bağıra sormak..Gidişine engel olamadığına yanmak..Yandığını nasıl acı çektiğini bağıra bağıra ciğerlerini yırtarcasına anlatmak istiyordu..
       Nereye gitmişti..Nereye gidebilirdi ki ..
       Az önce alıp gitmişlerdi..
       Son bakışında gidişine bir yalan bulmak istercesine bakmıştı..Son nefesini verirken gözlerinde kendini görür gibi olmuştu..
       Gitmişti işte...
       Gitmişti..
       Bütün herşey bundan sonra bundan öncede olduğu gibi yalandı..
       Hıçkırıklarının arasında hatırladı..
       Ne elveda demişti ona..Ne güle güle..
       Ardından el bile sallamamıştı..
       Çırpıntısından fark etmemişti..Oda bir bakışla kalmıştı..
       Bakışında bir kelimelik anlam vardı..
       O da hoşcakal...

Gidiyorlar birer birer..

    Her akşam sessizliği bir fısıltıyla bozar , eğik bir kafa işaretiyle beraber:
    - İyi akşamlar .. Derdi..
     Çoğu zaman işimden kafamı kaldırıp cevap verirken yok olurdu kapıdan..Arkasından yüksek sesle cevaplardım..
    -İyi akşamlar...
     Çalıştığımız iş yerinden önce o ,sonra ben ayrıldık..Görüşmedik yıllar boyu ..Bir haberde alamadım..
      Uzunca bir aradan sonra gecikmiş akşam saatlerinin birinde eve gidişin telaşıyla yürürken sarsak adımlarıyla bir köşeye dönüşünü gördüm..
      Köşeye varınca ardından baktım..Bayağı sarhoştu..Kaldırımda pek kalamıyor..Araçların arasından yola çıkıyor..Tekrar kaldırıma dönmek için epey bir uğraş veriyordu..
      İşinin ehli iyi bir ustaydı..Eğer bir işi isteyerek yaparsa çok güzel yapardı.. Ama eğer istemez ise o iş için ayrılan bütün malzemenin içine ederdi açıkçası..
     Çok kibar sayılmazdı ... Kibar davranmayı severdi..
     Geçen akşam bir arkadaşımla karşılaştığımda öğrendim öldüğünü..Müşterisiymiş..Laf arasında söyledi önemsemeden..Beni tanıdığını söylemiş bir gün ona..
     Gidiyorlar birer birer ..Hayatımızdan ..Bazen iyi gün dileyenler..Bazen iyi akşamlar diyenler..Hayatımızın sesleri kayboluyor mu ?..Yoksa ben mi sağırlaşıyorum..